Als ik als persoon niet te maken had met worstelingen over:
- het moeten voldoen aan eisen,
- het moeten voldoen aan de standaard
- verwachtingen ten opzichte van jezelf,
- verwachtingen van anderen
- perfectionisme van jezelf
- prestatiedrang van jezelf
- drang jezelf te bewijzen
- in alles graag bevestiging willen krijgen
- etc. etc
Ik heb mijn hele leven al moeite gehad met het kunnen volhouden
van werk en opleiding idd omdat ik al snel gespannen ben om van alles.
Ik ben echt iemand die vreselijk veel twijfelt aan mijzelf in werk en
opleiding maar aan de andere kant nam ik zelf ook nooit genoegen
met mezelf hierin, dwang om me te bewijzen?
Voordeel daarvan was dan wel weer dat ik altijd goed was in spreekbeurten,
verhalen schrijven en een presentatie over een onderwerp doen en werkstukken
want die waren altijd héél uitgebreid.
Ik kan me dan echt in iets vreselijk vastbijten maar het vergt dan zoveel energie
dat er voor andere dingen geen tijd en energie meer overblijft en uiteindelijk put je
dat uit omdat je op alle gebieden in werk en opleiding constant hoort te presteren.
Als ik terugkijk naar mijn jeugd is de dysthymie denk ik begonnen op het moment
dat ik voor het eerst stage moest lopen in een verpleeghuis, ten minste, toen moest
ik écht wat van mezelf laten zien en toen openbaarde zich problemen waar ik geen vat op had.
Ik had ineens zo'n faalangst en blokkeerde in mijn functioneren op het werk.
Al mijn energie ging op aan de stage en mijn cijfers op school die voorheen goed waren
kelderden naar beneden.
Ik heb nooit werk langer dan 2 jaar vol kunnen houden.
Ja op vrijwilligers werk waarin ik zelf mijn grenzen en belastbaarheden aan kan geven en hierin gesteund en begrepen word en NIET op afgerekend!!!
In regulier werk ging ik echt door tot op het laatst
dat ik echt helemaal op en overspannen was en vervolgens een depressieve periode doormaakte.
Het enige werk wat ik wel langer had vol kunnen blijven houden was het werk een fabriek
dus heel productiematig werk.
Maar dat inspireert niet en daar werd ik van binnen zo doods van en het is toch zo jammer
dat je veel meer in je mars hebt?
Ik had toen ook zoiets van: dan moet ik een stuk verdieping in een hobby zoeken maar dat is
het hem nou juist want dat lukt me niet naast een 40 urige werkweek in ploegen dienst,
ik leefde om te werken en hoe lang houd een mens dat vol?
Inmiddels is mijn belastbaarheid voor werk vastgesteld op maximaal 10 uur in de week en
maximaal 2 uur werken per dag mocht ik met nieuw werk beginnen en dan zijn veel factoren die een rol spelen of ik het kan blijven volhouden voor een lange periode, te denken valt aan: werkdruk/tijdsdruk, wel/geen begeleiding en hoe en waarin, met hoeveel taken heb ik te maken, met hoeveel contacten heb ik te maken, waar en hoe hoog liggen mijn verantwoordelijkheden, etc. etc.
Sommige periodes kan ik meer aan, sommige periodes val ik weer terug op minder belastbaarheid
en dit maakt dat ik geen reguliere baan aankan en ik voor 80-100% in de WAO.
Daarnaast heb ik de afgelopen jaren 2 rug-hernia's gekregen wat het er ook niet makkelijker op maakt.
Het moeite hebben met sociale contacten hebben, heb ik ook, ik maak wel makkelijk even een babbeltje,
zolang het maar oppervlakkig blijft en het in die situatie niet te druk is van andere indrukken om me heen.
Maar bij een verjaardag zitten waar je "het leuk moet hebben" trek ik het niet al te lang en ben ik erg stil
omdat het me anders te druk word in mijn hoofd.
Ik ben ook best veel alleen en heb veel ruimte en tijd nodig voor mijzelf.
Nadat ik van mijn vrijwilligerswerk kom of van een verjaardag (te veel impuls- situaties noem ik het maar)
moet ik echt even tijd en ruimte voor mijzelf en heb ik dat niet dan kan ik daar niet tegen en slaat mijn stemming om.
Dus op die momenten moet ff niemand een beroep op mij doen of ik voor bepaalde verantwoordelijkheden op komen draven, dan is het vaak echt even helemaal op.
In mijn relatie merkte ik dat ik toen we samenwoonden, ik probeerde de ideale vriendin te zijn,
overal mee naartoe gaan, voor alles en iedereen klaar staan, verantwoordelijkheden nemen,
aan verwachtingen willen voldoen.
Ik trok het niet!
Nu hebben mijn vriend en ik al een paar jaar een lat-relatie en dat gaat prima want dan heb ik
alle ruimte en rust die ik kan nemen en indelen wanneer ik dat nodig heb.
Het is nu 7 jaar geleden dat mijn diagnose werd gesteld en ik kan nu sinds ongeveer 2 jaar zeggen
dat ik nu geaccepteerd heb wat ik heb en er een weg heb gevonden waarbij ik mij gelukkig voel.
Maar, het blijft altijd opletten.
Al met al ben ik nu toch een completer mens geworden, een echt gevoelsmens,
iemand die intens kan genieten van kleine dingen.
Hoe vervelend en moeilijk het ook is dé weg te vinden met dysthymie om te gaan,
als je eenmaal loslaat dat je niet aan bepaalde standaarden hoeft te voldoen maar je meer
op je gevoel af gaat, dan ben je echt jezelf.
Het moeilijke blijft dat veel anderen niet begrijpen wat je hebt en waarom je het hebt en
waarom je bepaalde keuzes maakt die voor anderen niet zo vanzelfsprekend zijn,
verwachtingspatronen van anderen kunnen het vinden van jezelf in het omgaan
met dysthymie enorm bemoeilijken!
Maar vergeet niet, 3% van de bevolking herkent zich wel in ons verhaal omdat ze onze
"bijzonderheden" ook in het dagelijkse leven ervaren in veel situaties!
Het doorlopen van therapieën en arbeids-rehabilitaietrajecten en heeft het doen ontwikkelen van een antenne.
En die antenne is dus dat ik vind dat ik op moet komen voor GGZ cliënten omdat er vaak zo slecht
naar hun werkelijke behoeften word geluisterd of deze worden verkeerd begrepen of geïnterpreteerd.
Ook hebben GGZ cliënten vaak ten onrechte het idee dat ze afhankelijk zijn van en daardoor denken geen regie te mogen hebben over hun eigen behandeling en niet weten welke keuzes ze kunnen maken.
Ja natuurlijk is het ook heel moeilijk om in de periode dat je hulp vraagt, je je ziek en in de war voelt, je leeg voelt, op te komen voor jezelf, je niet afhankelijk te voelen, informatie tot je te kunnen en te willen nemen, mee te kunnen denken en praten etc. etc.
Maar.....beter kan het altijd, door kennis te delen van alle betrokken partijen met respect, gelijkwaardigheid, uitgaan van mogelijkheden en kwaliteiten en het vermogen tot inleven en zelfreflectie als pijlers!